از جمله موضوعات رایج در قراردادهای پیمانکاری و مشاوره مهندسی، تعیین سقفی به عنوان حداکثر مسئولیت قراردادی ارائه دهنده خدمات است. این درصد، بر اساس عرف رایج، بین ۵ تا ۱۰ درصد مبلغ قرارداد تعیین می گردد. در خصوص نگارش و درج شرط سقف مسئولیت دو نکته قابل طرح است:
۱) قدر متیقن آن است که این سقف مسئولیت در طول دوره قرارداد و تا پایان دوره تضمین بین طرفین جاری است. مسئله در خصوص خساراتی است که بعد از اتمام مدت زمان (با لحاظ دوره تضمین)، فسخ یا خاتمه قرارداد حادث می گردد؛ در این موارد به نظر می رسد مسئولیت ارائه دهنده خدمات به میزان مقرر باقی می ماند اما با توجه به اینکه نظر مخالف مبنی بر برداشته شدن سقف مسئولیت در شرایط مذکور نیز وجود دارد که میزان مسئولیت را برابر با میزان خسارت وارده با لحاظ میزان تقصیر می داند، می توان در نگارش ماده، اعتبار آن را بعد از اتمام دوره قرارداد، فسخ یا خاتمه آن همچنان باقی دانست.
۲) در قراردادها اصولا سقف جداگانه ای به عنوان سقف وجه التزام قراردادی (سقف جرایم قابل وصول از ارائه دهنده خدمات به دلیل نقض تعهدات قراردادی) درج می گردد که جدای از سقف مسئولیت پیش گفته است. در نگارش صحیح مواد قراردادی باید سقف هر کدام از این دو موضوع، به صورت جداگانه و به صراحت مشخص گردد.
همچنین می توان چنین مقرر نمود که سقف مسئولیت قراردادی دربرگیرنده حداکثر میزان مسئولیت ناشی از نقض تعهدات نیز می باشد و بدین صورت سقف مسئولیت را پایین آورد.
